Այսօր հանդիպեցի մի հին ղափանցի ընկերոջ: Վրդովված պատմեց, թե Ղափանի թիվ 7 դպրոցը, որը տարիներ շարունակ կրել է ազգային մեծագույն, ժողովրդական հերոս Անդրանիկ Զորավարի անունը, արդեն մեկ տարուց ավելի վերանվանվել է Անդրանիկ Մարգարյանի անունով: Եվ դրան գումարած դպրոցի դիմաց՝ «ի սարսափ» դպրոցականների, տեղադրվել է վերջինիս կիսանդրին, որը, բացի անճաշակ լինելուց, բացարձակ նման չէ երջանկահիշատակ Անդրանիկ Մարգարյանին:

Մի բան այլևս պարզ է. այն մրցակցությունը, որը կար «Ժառանգություն» և ՀԱԿ կուսակցությունների համակիրների միջև, բայց ինչ-ինչ պատճառներով զսպվում էր, այսուհետև բացահայտ և անխնա է լինելու:

Այն, ինչ կատարվեց ապրիլի 9-ին, ինձ համար միանգամայն կանխատեսելի էր: Ավաղ, իմ նախազգուշացումները, որոնք ես ներկայացրել եմ բազմաթիվ հրապարակումներում, Րաֆֆի Հովհաննիսյանի և նրա մերձավորների կողմից անտեսվեցին:

Մենք միշտ համարել ենք, որ լավ հերոսը մեռած հերոսն է: Ապրող մարդկանց չենք սիրում, չենք ընդունում, նրանց ներկայությունը խանգարում է մեզ, նրանց գոյությամբ իմաստազրկվում է միջակության լինելիությունը: Առանձնահատուկ սիրով ենք լցված միջակության հանդեպ:

Ամեն բան սխալ է, ամեն բան տխուր է, չկա դեպի ապահով Հայաստան տանող այն ճանապարհը, որը կհամոզի ընտրել այն մարդուն, ով վաղը գալու է ու Երևանը դարձնի դրախտային մայրաքաղաք, որտեղ երևանցին ապրելու է արժանապատիվ: Խոսքս ուղղում եմ բարգավաճցիներին. մինչև հիմա ի՞նչ եք արել, որ ես ու իմ նմանները չենք տեսել, իսկ այսօր «Բարգավաճի» կարկառուններն ընդդիմություն են խաղում:

Րաֆֆին ևս մի սխալ քայլ կատարեց՝ վազեց Մոսկվա: Չեմ կարծում զբոսաշրջության համար, ավելի հակված եմ «արդարություն փնտրելու» ավանդական գործելակերպը տեսնել:

Ստանձնելով շարժման ղեկավարությունը, Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ուներ երեք տարբերակ. ա) ոտքի հանելով դժգոհ հանրությանը, միավորելով ընդդիմությանը, հաղթահարել իշխանությունների դիմակայությունը և ուժով վերցնել իշխանությունը,

Առաջարկում եմ ֆեյսբուքյան անժամկետ զինադադար Րաֆֆուն ընդունողների և չընդունողների միջև: Հիմնավորեմ առաջարկս: Այսօր արթնացա Զոլյան Միկայի ասած քաղաքական պախմելի մեջ և նկատեցի, որ սիրելի ընկերներիցս ու բարեկամներիցս շատերը, երեկվա սյուռեալիստական իրավիճակից հետո, շարունակում են ինչ- որ հույսեր կապել, պայմանական ասած, «րաֆֆիական» շարժման, Րաֆֆի Հովհաննիսյան գործչի հետ, շարունակում են պնդել, որ պետք չէ նրան քննադատել (խոսքի ազատության նկատմամբ զարմանալի անհոգություն), և որ, եթե մի բան այնպես չէ, մեղավորը, իհարկե, նախևառաջ չուզողներն են:

Ես Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ղեկավարած շարժման բացահայտ ընդդիմադիրներից եմ եղել, քանի որ չեմ տեսել շարժումը հաղթական հանգրվանի հասցնելու հիմքեր: Հրապարակայնորեն հանդես եմ եկել շարժումը փրկելու առաջարկներով, ներկայացրել եմ հարցադրումներ, որոնց պատասխանը չունենալու դեպքում հնարավոր չէր լինի հաղթանակը:

Թեպետ և արժե որոշ երևույթների մասին ավելի հանգամանորեն խոսել, առայժմ արձանագրենք հետևյալը. ա. Րաֆֆի Հովհաննիսյանը քաղաքական ապիկարության, ազգային անպատասխանատվության և ստվերային կամ անմեղսունակ որոշումներ ընդունելու գործելաոճով ապաշնորհաբար ոտնահարել է ՀՀ քաղաքացիների մեծամասնության` նրան անկեղծաբար ընծայած վստահության քվեն՝ թույլատրելով ՀՀ-ում քրեաօլիգարխիկ վարչակարգի վերարտադրությունը և նպաստելով երկրի ապագայի հանդեպ հանրության ստվար զանգվածի հավատի հերթական սասանմանը և, որպես հետևանք, արտագաղթի չափերի նոր ընդլայնմանը: Միաժամանակ, հետընտրական շրջանում Րաֆֆի Հովհաննիսյանի խեղկատակորեն բովանդակազուրկ ճոռոմաբանությունն առնվազն հարուցում է վերջինիս քաղաքական և մարդկային ադեկվատության վերաբերյալ հիմնավոր տարակուսանք: